Dönence

Durum bu. Garfield'a bağladım sonunda. Odanın tek penceresi de apartman boşluğuna baktığından, gecem gündüzüm birbirine girdi. Oda sınırları içerisinde sürekli tasarruflu ampulle sevişmekten oturduğum yerden jetlag oldum. G.t kadar evde meridyen farkı yarattım kendime. Vampir gibin oldum.

Zaman zaman kardeşimin odasına ani girişler yapıp çaktırmadan pencereden dışarıyı kesiyorum, diğer insanlar için de gece yaşanıyorsa acayip seviniyorum, o an topluma kazandırılmış hissediyorum kendimi. Artık küçük şeylerle mutlu olmak ne demek anladım. Vallaha da anladım.

Son olarak şunu söyleyeyim: Zaman mefhumumu kaybettim, hükümsüzdür.